1960’lı yıllardan başlayarak, 1980 li yıllara kadar süren rejim muhalifi hareketler, süreç içinde gruplaşmalara dönüştü. Bunun sonucu olarak, Türkiye’de, rejim karşıtı bazı teşekküller baş gösterdi.

 

 

 

Başlangıçta, legal dernekler ve vakıflar olarak kurulan bu teşekküller zamanla, yasa dışı örgütler halini aldı. Bu dönemlerde gençliğin büyük bir kısmı, siyasi fikir ve düşüncelerini ortaya koymak için demokratik ortamı kullanmak yerine, şiddete dayalı eylemlere yönelmeye başladı.

 

Terörsel eylemlerin arttığı 1969-1979 yılları arasında, rejimsel örgütlenmelerin yani sıra, dinsel içerikli ve bölücü örgütlenmeler de baş gösterdi.

 

Gelecekte ülkenin terör tarihinde adını sıkça duyacağımız bir isim, bu tarihlerde etnik kökene dayalı bir bölücü örgütlenmenin liderliğini üstlenecekti; Bu isim; Abdullah ÖCALAN’dı…

 

1974 yılı bahar aylarında, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi’nde öğrenim gören ve aynı zamanda, (AYÖD) isimli öğrenci hareketinin efradı olan Abdullah ÖCALAN, beraberindeki arkadaşlarıyla birlikte Kürt Devleti Kurma amacına hizmet edecek bir örgüt oluşturma çalışmalarına başlamışlardı.

Bu çalışmalar dahilinde yapılan, Ankara’nın Tuzluçayır semtindeki gizli toplantıda, Örgüt lideri Abdullah ÖCALAN’IN yanı sıra, Cemal BAYIK, Kesire YILDIRIM ve Kemal PİR de bulunuyordu.

 

Kurucular, Kürt kökenli Türk vatandaşlarının kendilerine ait bir ulusu olması gerektiğini, bunun için ise, Doğu ve Güney Doğu Anadolu Bölgesindeki illerin tamamına yakın kısmının, devlet idaresinden kopartılarak yeni bir devlet sistemi oluşturulmasının etnik bir hak olduğu kararına varmışlardır.

 

 

Toplantı sırasında Kesire YILDIRIM, kurmuş oldukları örgütün etnik kimliğe dayalı olmasının yani sıra, sosyalist çizgisinden de ödün vermemesi gerektiğini söylemiştir. Kesire YILDIRIM’a göre, bu örgüt, salt Kürt devleti kurma amacına değil, kurulacak olan devletin, Marksist-Leninist bir rejime sahip olmasına hizmet etmesi gerekmektedir.

 

Toplantı Sonucunda şu kararlar alınmıştır.

- Türkiye sınırları içerisindeki, Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesinde devlet otoritesi zayıftır.

– Devlet, Bu bölgede yasayan halkla ilgilenmemekte, sosyo-ekonomik olarak bu bölgeyi yok saymaktadır.

– Bu bölgelerde yaşayan Kürtlerin kendi kaderine bırakılmış olması, bölgelerin sanayi ve sosyo-ekonomik açıdan gelişmesini önlemiştir.

– Doğu ve Güneydoğu Anadolu bölgesi Kürtlerindir. Çünkü devlet varlığını bu bölgede göstermemiştir.

– Bu bölgede yaşayan Kürtlere, bu durum ayrıntılı olarak açıklanmalı ve bölge insanının devlete karşı tavır alması sağlanmalıdır. Böylece, bağımsız Kürdistan’ın temeli atılmalıdır.

– Örgütsel birliğin ilk propaganda hedefi Diyarbakır, ikinci hedefi ise Şanlıurfa olacaktır.

 

Örgütün sözde yürütme kurulu, hedef tayin edilen illerde propaganda çalışması yapmak üzere, kendi içlerinden birer sorumlu atamıştır. Propaganda için seçilen illerden biri olan Diyarbakır’da, Kürtlerin yoğun olarak yaşaması, o dönemlerde şehirsel ortamın muhalif hareketlere açık olması, eğitimin yetersiz ve halkın siyasal bilinçten yoksun olması, bölücü örgütün işini kolaylaştırmıştır. Bu nedenle Abdullah Öcalan liderliğindeki terör örgütü, bu ildeki çalışmalarına ivme kazandırmış ve istediği desteği almıştır.

 

Gerekli yandaşları ve zeminsel desteği edinen terör örgütü, bu aşamadan sonra, her il için ayrı ayrı propaganda çalışması yapmak yerine, örgütün bir ildeki yandaşlarını arttırarak zeminin sağlamlaştırılması ve sonra başka illere açılması kararını almıştır.

 

Gerçekten de bu karar, bölücü terör örgütü tarafindan geliştirilen akılcı bir yöntemdir. Terör örgütü varlığını ve gücünü tüm doğu ve güney doğu illerine yayarak etkisiz noktalara sahip olmak yerine, bir ildeki varliğini kuvvetlendirdikten sonra diger illerde faaliyet göstermeyi tercih etmiş ve bunda da başarılı olmuştur.

 

Ancak bu başarının temeli yalnızca, terör örgütünün öngörüsü ve bu öngörüye dayanan stratejisi değildir. Örgütün Propaganda sorumlularından Hakkı KARER; Başka bir Kürt terör örgütü mensubu Kızıl Yıldız lakaplı terörist tarafından Gaziantep ilinde öldürülmüştür. Bu siyasi cinayetin sonucunda bölücü örgüt, propaganda taktiklerini geliştirmiş, bölgesel avantajlarını daha iyi kullanmıştır. Bu aşamadan sonra, örgütün genişletilmesi ve partileşme cihetine gidilmesi kararı alınmıştır.

 

Ancak devlet, terör örgütünün bu çalışmalarına karşı duyarsız kalmamıştır. Örgüt hakkında yeterli istihbaratı toplayan kolluk kuvvetleri, terör örgütünün çökertilmesi için nokta operasyonları düzenlemiş ve örgütün sözde askeri kanadı ağır yara almıştır. Terör örgütü; 27 Kasım 1978 tarihinde Diyarbakır’ın Lice ilçesinde P.K.K.’yı (Kürdistan İşçi Partisi, Partiye Karkaran Kürdistan) kurduğunu açıklamıştır.

 

Bu dönemlerde terör örgütü, propagandalarını hep kırsal kesimlerde yapmaktaydı. Çünkü kırsal kesimlerde yasayan vatandaşlarımızın eğitim yoksunluğundan kaynaklanan, siyasal olaylara yönelik yanlış bakış açısı ve sosyal durumları, terör örgütü tarafından istismara açık bir ortam oluşturmaktaydı.

 

Bu durumu söyle açıklayabiliriz.

 

Örneğin 27 Kasım 1978 tarihinde kurulan Terör örgütü P.K.K., adından da anlaşılacağı üzere sosyalist bir işçi partisidir. Ancak, propagandayla etki altına alınması amaçlanan kitlenin tamamının siyasal görüşü sosyalizm değildir. Siyasi bilinci yanıltılmış bölge halkı, örgütün bu yönünü bilmeden, salt etnik kimliğe dayalı bir duygu ile bu örgüte destek vermiştir. Oysa, P.K.K.’nın propaganda hedefi olarak tayin ettiği bölgeler, ülke genelinde din duygusunun en yoğun yaşandığı bölgelerdendir. Dindar yada dinsel öğeleri üstün tutan bireylerin, bir komünist partiye destek vermesinin tek bir nedeni vardır, o da eğitim eksikliğidir.

 

Gençlik hareketlerinin en yoğun yaşandığı 1970’li yıllarda, halk, aslında terör ortamından usanmıştır. Bir yanda rejime muhalif terör örgütleri, diğer yanda bölücü terör örgütleri arasında kalan halk ise huzur ortamı arzulamaktadır.

P.K.K, ilan edildiği tarihten itibaren, halkı devletine karşı kışkırtmak için, fesat eylemlerde bulunmuş ve bu eylemlerin sorumlusunun da devlet olduğunu iddia etmiştir.